|
| foto: Danny van het Kaar |
Corona in mijn Buurt
Op vrijdag
6 maart om 10 uur zouden ze komen, Wende, Saartje, Luca en
Kasper, vergezeld door een begeleider en een fotograaf. Ik hoor
hun gekwetter al in de verte en daar gaat de bel. 'Hallo
jongens, kom binnen, kom binnen, leuk dat jullie er zijn! Zeg
maar Anneke hoor.'
De begroeting is hilarisch, voor het eerst word ik geconfronteerd met de
'elleboog- en – voetgroet'. Eerst wordt er wat rondgekeken, dit interieur
hadden ze niet verwacht bij een oudere, wat opmerkingen over het uitzicht
op het park en daarna ploffen ze naast elkaar op de bank. Zoals gewoonlijk
heb ik het gezellig gemaakt, wat lekkers op tafel gezet, chocomel voor de
kinderen en koffie voor de volwassenen. Ik verheug me er altijd weer op,
maar hoe zullen ze reageren op dit heftige oorlogsverhaal?
Sinds 2017 doe ik mee aan 'Oorlog in mijn Buurt', een project waarbij
leerlingen van de hoogste groepen van de basisschool een oudere bezoeken,
om uit de eerste hand over de Tweede Wereldoorlog in hun buurt te leren.
Ik vertel het verhaal van mijn tante Roos, een meisje uit Oost dat tot
haar afgrijzen heeft moeten meemaken hoe haar Joodse collega's bij
Hollandia Kattenburg, een regenjassenfabriek in Noord, op 11 november 1942
apart werden gezet en in vrachtwagens werden gedreven om samen met hun
familie te worden afgevoerd. In totaal waren het 826 mensen, waarvan
slechts een enkeling terugkwam... Een aangrijpende geschiedenis die
doorgegeven moet worden, waarbij de leerling de nieuwe verteller wordt en
daardoor erfgoeddrager van het verhaal.
'Fijn dat je weer mee wil doen, Anneke,' zegt Sabine, een van de
projectleiders van de stichting, aan de telefoon. 'Er komen vier
leerlingen, twee meisjes en twee jongens, alleen, het is dit keer een
beetje anders dan anders, je mag de kinderen bij begroeting geen hand
geven, dat heeft te maken met de Corona epidemie'.
Ik was daarvan best een beetje onder de indruk, al verbaasde het me niet
dat het zover zou komen. Bij mijn vriend in de Jordaan zag ik regelmatig
grote groepen Chinese toeristen, daar zouden beslist wel dragers tussen
lopen voorspelde ik toen al. En bovendien had het virus ook al in Italië
toegeslagen, eerlijk gezegd voelde ik me in de tram al niet erg op mijn
gemak toen daar een groep Italiaanse toeristen instapte. Maar zó snel al?
Dat had ik niet verwacht.
Nadat iedereen was voorzien van 'koek en zopie' vertel ik het verhaal
zoals mijn tante Roos het had ondergaan. De kinderen zijn behoorlijk onder
de indruk, maar van te voren zó goed voorbereid dat er intelligente vragen
worden gesteld. Niet alleen over de gebeurtenissen bij Hollandia
Kattenburg maar ook hoe tante Roos, toen nog een jonge vrouw, de oorlog
had ervaren en hoe de oorlog werd beleefd in het gezin waaruit ik kwam. Ze
hebben over alles nagedacht.
Hadden mijn ouders onderduikers gehad en zat mijn vader of iemand anders
van de familie in het verzet? De kinderen zijn onder de indruk als ik
vertel dat mijn oom in zijn lederwerkplaats pistoolhulsters voor de
ondergrondse maakte die in een kinderwagen onder het matrasje werden
vervoerd. En ook de vluchtpoging van mijn vader via een brede sloot,
waarbij hij zijn hoofd telkens langdurig onder water moest houden, wekt de
nodige verbazing.
De ochtend vliegt om, maar we zullen elkaar terugzien op vrijdag de 13e
(!) maart, dan presenteren de kinderen op school, samen met hun
klasgenoten die bij andere ouderen op bezoek zijn geweest, het geleerde in
interviewvorm.
Dit is altijd een hoogtepunt waarop de kinderen, hun belangstellende
ouders, de leerkracht en vooral de ouderen zich verheugen.
Voordat de kinderen vertrekken wordt er een gezellige groepsfoto gemaakt,
van anderhalve meter afstand is nog geen sprake. 'Tot ziens, tot volgende
week', klinkt het als ik ze nazwaai...
In de daaropvolgende week begint de ernst van de Corona epidemie door te
dringen. Dag na dag wordt de berichtgeving verontrustender, maar van
afstel op de 13e maart is nog geen sprake. Toch word ook ik overvallen
door zorgelijke gedachten. Moeten we wel naar de presentatie gaan? Soms
heeft het verstand en dan weer het gevoel de overhand. We kunnen de
kinderen toch niet teleurstellen, die hebben er zo hard hun best op
gedaan!
Uiteindelijk, de avond van tevoren, komt er een telefoontje van Sabine
van 'Oorlog in mijn Buurt' : 'Helaas, de eindpresentatie kan niet doorgaan
omdat het RIVM adviseert het bezoek aan (en dus ook van) kwetsbare
personen (ouderen) te beperken. Heel jammer voor jullie, voor de kinderen
en ook voor ons'. Enigszins opgelucht maar ook teleurgesteld moeten we ons
hier bij neerleggen.
De ansichtkaarten die de kinderen sturen bieden troost en inmiddels
hebben ze hun verhalen digitaal verteld, zo hebben we gelukkig toch nog
een mooie herinnering...
Anneke Koehof © 18 mei 2020
Hyperlink openen met Erfgoeddrager Wende:
https://inmijnbuurt.org/erfgoeddrager/wende/
|
| foto: Anneke Koehof |
