VAN BLOEM TOT SNEEUWWITJE
Direct na de oorlog werden diverse buurtverenigingen opgericht, waaronder Flevo.
Er werd van alles georganiseerd: sporten, knutselen voor jongens, handwerken voor meisjes, zomerkamp, zwemlessen in het Vijfcentenbad, zondagmiddagfilms, stijldansen, schaatswedstrijden op het Lozingkanaal en Sinterklaasfeesten.
De optocht van Sinterklaas gaf de nodige hilariteit als de Sinterklazen van diverse verenigingen te paard door de Indische Buurt gingen en elkaar dan tegenkwamen...
Aan de kinder-operetteclub heb ik gelukkige herinneringen! Na een jaar hard repeteren onder deskundige leiding gaven wij uitvoeringen op hoog niveau in het buurttheater van Amsterdam Oost.
Het ging er heel professioneel aan toe, met een orkest, prachtig aangemeten kostuums en pruiken, net als de grime verzorgd door de bekende firma Gerritsen. Er was zelfs pers aanwezig en de kritieken waren lovend!
Hier kreeg ik mijn liefde mee voor klassieke muziek en ballet. De meeste kinderen bleven bij Flevo tot zij (jong)volwassen waren. Zelf ben ik ‘opgeklommen’ van kleine rolletjes als Bloem in ‘Lentebloemen’ van Catharina Van Renesse, tot ‘hoofdrollen’ in sprookjes als Assepoester en Sneeuwwitje. We leefden echt naar de zaterdagmiddag toe! Er waren ook afvallers, zoals mijn broertje Rens die als kabouter de (bij ons nog legendarische) zin moest zeggen: 'Ik zie iemand komen, zou het prins Ottokar zijn?' Volgens hem liep hij er een levenslang trauma van op…
We traden ook op voor andere verenigingen en scholen. Zo speelde ik ‘Sneeuwwitje’ bij een uitvoering in de Openluchtschool in het Oosterpark. Zelfs de jongens uit de 6e klas met de grootste mond riepen me toe vooral niet in die appel te bijten en bijna gaf ik daaraan gevolg, maar ja, dan was het sprookje heel anders gelopen.
Helaas hebben zaterdagmiddagtelevisie en weekendhuisjes een einde gemaakt aan deze geweldige tijd, waar ik nog altijd met liefde aan terug denk!
Anneke Koehof © 4 maart 2005.
