Mijn eerste column in
Jordaan & Gouden Reael
Zondagsrust in De Jordaan
Een
sombere vroege zondagmorgen in juli. De zon laat zich nog niet zien
en er hangt een weldadige rust over de gracht.
Enkele
fietsers passeren de brug. Een jong echtpaar wandelt, met
kinderwagen en daarnaast een keurig jongetje, korte broek,
kniekousjes, donkerblauwe pullover, haartjes netjes in de scheiding,
aan de overkant van het water. Ze zien er uit als Franse toeristen,
papa bekijkt een stadsplan en wijst schuin naar boven, mama en het
jongetje volgen gehoorzaam de richting van zijn wijzende vinger. De
overige vakantiegangers en recreanten slapen nog even uit en ook de
bootjes blijven aan de kant.
Meeuwen
scheren langs ons raam, een duif landt op een lantaarnpaal, we
genieten van de ongebruikelijke stilte.
Een
jongen van een jaar of dertien, veertien, zo een wiens stem net begint
over te slaan, laat de hond uit. Hij heeft de onverschillige
uitstraling van 'eigenlijk geen zin, maar het moet' en als de hond
dan ook nog eens midden op de straat zijn behoefte doet kijkt de
jongen schichtig om zich heen, het zal hem toch niet gebeuren dat
juist op dit moment dat leuke meisje voorbij fietst, hij zou zich
kapot schamen. De hond krijgt nauwelijks de tijd om het karwei af te
maken en stribbelt tegen maar wordt zacht doch dwingend meegetrokken.
Terwijl
wij ons eitje tikken meldt de radio dat onlangs, pas voor de derde
keer, een bruine prachtuil is gezien en dat het aantal meldingen van
tekenbeten volgens tekenradar enorm is toegenomen. Daar kunnen wij
wat mee. Bij gebrek aan 'buiten' besluiten deze vroege vogels hun
koffie te gaan drinken in de tuin van het Rijksmuseum. Onder het
aanzwellend gebeier van de Oude Wester stappen we op de bus bij de
Westermarkt.
Zouden
er in de museumtuin ook teken zijn of misschien zelfs een prachtuil?
Anneke
Koehof ©
12 juli 2015
