 |
Toen bestond de kerk nog...
|
Voor 'Schrijvers uit Oost'
schreef ik in het kader van 'Schrijf je Straat' dit verhaal over Geloven in Oost.
En hoera!!!! Ik kreeg voor dit verhaal én mijn ode aan het Javaplantsoen (hier geplaatst op 29 juni 2014)
een eervolle vermelding!
Zie het juryrapport onderaan dit verhaal
Geloven
in Oost: De Elthetokerk
Geloven,
daar deden we niet aan in ons gezin.
'Weet
je wat ik geloof? Dat het vlees beter is dan het been,' zei mijn
vader, terwijl hij zijn karbonaadje tot op het bot afschraapte.
Hij
was daar goed in, in schrapen. Niet alleen kauwde hij elke hap
minstens zesentachtig keer, hij schraapte zijn bord daarna zo
zorgvuldig schoon dat afwassen overbodig was. Het gepiep van zijn
vork snerpte in onze oren en bezorgde ons kippenvel.
'Hè
George, moet dat nou,' mopperde mijn moeder.
'Ja,
dat moet, als je in het kamp hebt gezeten weet je wat honger is, dan
heb je het schrokken voorgoed afgeleerd.'
– Goed
kauwen zodat het eten gelijkmatig in je bloed komt - was vóór Koot
en Bie al eerder door mijn vader uitgevonden.
Mijn
vader hing het communistische geloof aan, daar kwam geen kerk aan te
pas.
Terwijl
hij in zijn luie stoel 'De Waarheid' las, zat ik aan zijn voeten 'Wij
zijn jong en dat is fijn', de jeugdpagina op de achterkant van de
krant, uit te spellen. ' fijn is dat en jong zijn Wij' las ik
achterstevoren. Nog altijd lees ik de krant van achteren naar voren,
zou dat daar zijn oorsprong hebben?
De
straat waarin wij woonden werd qua vriendjes en vriendinnetjes naar
geloof ingedeeld. Andere scholen, andere verenigingen, verschil moest
er zijn.
Toch
speelde de Elthetokerk aan het Javaplantsoen in onze buurt een
belangrijke rol. Rond de kerk, alsof het daar neutraal terrein was,
werd wél met elkaar gespeeld: cowboytje
of indiaantje
of oorlogje.
Achter de stenen kolommen loerde de vijand.
'Pang,
pang, liggen, je was dood!'
Werd
er getrouwd dan zoemde het door de buurt: 'Een bruidje, een bruidje!'
We
holden naar de kerk om de bruid te bewonderen.
Oh,
als ik toch ook eens in zo'n mooie jurk...
Maar
terugkomend wachtte de koude douche. Mijn moeder stond me woedend op
te wachten. Hoe had ik mijn broertje, die ze aan de regenpijp had
gebonden, alleen kunnen laten, hij had wel in het touw kunnen
stikken!
Gewoon
vergeten, kon ik er wat aan doen, iedereen ging 'bruidje kijken'. Een
gepaste straf volgde, dat was ik gewend.
Bij
mijn pleegouders uit de oorlog had ik geleerd wat geloven was. Er
werd gebeden voor het eten en ze gingen nu en dan, het lag er aan wie
er predikte, naar de Elthetokerk.
Na
lang zeuren mocht ik een keer mee. Onder de indruk luisterde ik naar
de dominee, al begreep ik niets van wat hij vertelde. Bij de
samenzang verbaasde ik me dat de kerkgangers maar zo'n beetje achter
het orgel aan zongen.
Het
duurde en duurde; natuurlijk moest ik weer plassen en ik zat
ongemakkelijk te wiebelen. Mijn pleegmoeder drukte me een pepermuntje
in de hand terwijl tegelijkertijd een stok met daaraan een zwarte zak
mijn kant op kwam zweven, o ja, daarvoor had ik een dubbeltje
gekregen.
Met
kloppend hart stopte ik het geldstuk in de zak en het pepermuntje in
mijn mond. Ik ontdekte de fatale fout toen ik de metalige smaak op
mijn tong proefde.
Deftige
mannen in zwarte pakken verzamelden de zakken en verdwenen in een
andere ruimte.
O
God, nu zouden ze het pepermuntje vinden en ze zouden maar hoeven
rond te kijken om te weten te komen wie de schuldige was, want ik was
knalrood en het zweet stond op mijn voorhoofd. Als God echt bestond
zou ik zwaar worden gestraft, dat wist ik wel zeker. Het dubbeltje
liet ik stiekem in mijn jaszak glijden.
 |
Op een van de stenen kolommen voor de kerk
|
Anneke
Koehof ©
5 juni 2015
Enkele fragmenten uit het juryrapport van 5 juni 2015.
Het thema van deze editie was Geloven in Oost. Het was deze keer niet zozeer de hoeveelheid inzendingen waardoor de jury verrast was – zo’n 15 waaronder gedichten en monologen -, maar de kwaliteit. Er zaten veel bekende namen tussen en de jury kwam dan ook tot de conclusie dat iedereen die vaker inzond als schrijver is gegroeid. Opvallend was dat verhalen compact waren: geen woord teveel en met afrondende pointes.
...Het thema gaf aanleiding tot heldere, eigenzinnige gedachten. Verwoord binnen prachtige situaties. Soms kunnen inzendingen nog wel eens ‘what you read is what you get’ zijn, met andere woorden: in één laag. De verhalen dit keer getuigen juist van een grote gelaagdheid. Een gebeurtenis wordt een betekenisvol verhaal, een herinnering blijkt te staan voor iets groters. En daar zijn we altijd naar op zoek: het grote in het kleine...
...Zo zou ik nog door kunnen gaan, maar we moeten helaas naar de einduitslag. Ten eerste willen we Anneke Koehof complimenteren met een eervolle vermelding. Twee prachtige miniatuurtjes, twee herinneringen, met grote impact. Vooral je verhaal in de stijl van Nescio maakte grote indruk.
