MORGENSTER/AVONDSTER (TWEE VERHALEN)

Opdracht: schrijf een rond verhaal, met kop en staart, over een gegeven kunstvoorwerp (in mijn geval de Rietveldstoel)                                          

Morgenster

Ik zal het maar eerlijk bekennen, ik ben een vuilnisbakkenspecialist.
De laatste avondronde met Aksel, de hond, is niet mijn favoriete bezigheid, zonder enig gewetensbezwaar zie ik mijn lief zuchtend zijn jas aantrekken en de hondenriem van de haak halen.

Behalve op zondagavond, dan is het mijn beurt!

Ik kijk eens rond naar mijn gevonden schatten. Dat oude schilderij met de sint-bernardshond stond zo maar tussen wat wanddecoratie, type 'Zigeunerkind met traan'. De restauratie kostte ons kapitalen, maar wat hangt het daar mooi boven de antieke kist! En de danseres, een art deco beeldje, gesigneerd nog wel, stond in een doos vol oud serviesgoed en prijkt nu op mijn dressoir.
De hond weet het al, dit wordt niet zijn gebruikelijke wandeling door het plantsoen waar hij zo lekker kan snuffelen, maar een tocht aan de riem langs de dure huizen aan de brede verkeersweg, want daar heb je de meeste kans.

Het is al middernacht, maar er staat niet veel.
Teleurgesteld besluit ik terug te gaan, als mijn oog wordt getrokken door iets roods en blauws, ik slenter er quasi ongeïnteresseerd naar toe.

Mijn adem stokt en mijn hart slaat over. Hier staat, in rommelige onderdelen, een echte Rietveldstoel, de rood-blauwe panelen, de zwarte balkjes met gele kopeinden, het kan niet missen. Wie zet dat nu buiten en hoe krijg ik het mee naar huis? Mijn mobieltje ligt thuis en ik kan de hond niet loslaten langs deze drukke weg.

Hem aan een paal binden en later ophalen? Mijn man zou woedend zijn!

Dan maar hollend naar huis, het is niet anders.

Hijgend laat ik de hond naar binnen en ren het hele stuk weer terug.

Als ik de hoek om sla zie ik de plaatselijke morgenster in zijn driewielige Goliath wegtuffen, uit de laadbak steekt een rode plank...

Anneke Koehof ©
fictie


Maarrrrrrr het kan ook heel anders aflopen!

Een nieuwe schrijfopdracht was,  met het zelfde onderwerp,
een ander verhaal te maken of het een totaal andere wending te geven, liefst met een dramatische afloop!  Zie hier:

Avondster

Zonder gewetensbezwaar ziet ze David 's avonds zijn jas aantrekken en de hondenriem van de haak halen.

Behalve op zondagavond, dan is het haar beurt.

 

     'Doe je voorzichtig, het kan glad zijn,' waarschuwt hij.

De hond, een zwarte labrador, weet het al, dit wordt niet zijn gebruikelijke wandeling door het park, maar een snuffeltocht aan de riem langs de dure huizen aan de brede verkeersweg.

Rillend duwt ze haar wollen shawl over haar kin, het is ijskoud en inderdaad glad.

Er staat niet veel, teleurgesteld besluit ze terug te gaan, als haar oog wordt getrokken door iets roods en blauw, nieuwsgierig glibbert ze dichterbij.
Haar adem stokt en haar hart slaat over. Hier staat, in rommelige onderdelen, een echte Rietveldstoel, de rood-blauwe panelen, de zwarte balkjes met gele kopeinden, het kan niet missen, ze heeft er kort geleden net zo een gezien bij 'Kunst en Kitsch'. Wie zet dat nu bij grofvuil en hoe krijgt ze het thuis?
Tot overmaat van ramp komt de plaatselijke morgenster in zijn driewielige Goliath de hoek om pruttelen, ze moet dus haast maken.
Met de riem van de hond om haar pols graait ze de houten onderdelen bij elkaar.
       'Niet trekken”, roept ze en half glijdend, de losse planken met beide armen omklemmend, loopt ze richting huis.
Ze merkt dat de Goliath haar langzaam volgt, misschien hoopt die vent dat ze het opgeeft.
Bij het park weifelt ze, het is geen prettige route door het donker, maar wel de kortste weg.
Met verkrampte armen legt ze de zware vracht even neer. De hond ziet zijn kans schoon, rukt zich los en gaat er meteen van door.
Onder het flauwe licht van een lantarenpaal, zitten de eenden kleumend aan de wallenkant van de bevroren vijver, waarvan ze een klein deel openhouden.
       'Nee, niet doen, hierrrrrr', schreeuwt ze, maar de hond volgt zijn instinct en de eenden plonzen het wak in, waarbij hij over het bevroren gras achter ze aan zeilt en als een torpedo onder het ijs schiet.                                                                  
      'O God, o nee!' Struikelend en wanhopig huilend holt ze naar de waterkant. In het lantarenlicht ziet ze zijn donkere schaduw onder het ijs spartelen, maar al gauw houdt het spartelen op en weet ze dat ze niets meer kan doen.

Snikkend hurkt ze aan de rand van de vijver en hoort niet dat de morgenster de nacht in tuft, met in zijn laadbak haar gevonden schat...

Anneke Koehof ©

fictie