Hangplek
Het is Kerstavond. In een portiek staan vier jongens te kleumen in afhangende broeken en slobberjasjes met capuchon.
“Gadverdamme, morgen Kerst,” zegt Rogier.
“Balen,” antwoordt Alex. “De hele dag binnen zitten met het stomme geklets van mijn zuster.”
“Ik vind het anders wel een lekker wijf!” Casper maakt de bijbehorende gebaren.
“Dimmen, hè, je hebt het wel over mijn zuster.”
Er wordt een deur geopend en er verschijnt een man in hemdsmouwen van het type om geen ruzie mee te krijgen.
“Opgesodemieterd jongens, dit is geen hangplek!”
Tegensputterend slenteren ze naar de hoek.
“Hangplek… Het liefst zouden ze ons zien hangen, dan waren ze van ons af,” moppert Jorrik.
“Jij overdrijft weer,” zegt Rogier. “Wie heeft er een idee?”
“Op het terrein bij de oude ijzerfabriek staat een bouwkeet, als we die nou eens kraken, hebben we een vette Kerstavond,” oppert Alex.
Gelukkig geeft het slot van de keet weinig problemen. Na wat gezoek vinden ze een lichtknop, de luiken zijn gesloten, niemand kan ze zien. Er is een oliekachel en er staat warempel ook nog een kunstkerstboompje. In de verte horen ze kerkklokken luiden, het is Kerstnacht.
“Heilige Nacht, kippen geslacht…” zingt Casper vals.
Plotseling horen ze buiten een geluid, zacht en klagelijk, het lijkt op het mekkeren van een lammetje.
“Jezus,” stamelt Alex geschrokken.
“Dat lijkt me stug,” grapt Rogier. “Wie durft er te kijken?”
-----------------------------
Een paar uur later zitten ze op het politiebureau met een kop hete thee bij te komen van de schrik..
“Nou jongens,” zegt de brigadier. “het lijkt wel een kerstverhaal, jullie hebben het leven gered van een pas geboren baby. Het is een jongen en jullie mogen een naam kiezen.
“Ehhhh, we noemen hem Tom,” antwoorden ze.
Vrolijk Kerstfeest
Voor Tom, van Oma
25 december 2011.
Anneke Koehof ©
fictie
fictie
