Koningin van de nacht
Het is veertien
juli, Quartorze Juillet. Op de klassieke zender klinkt de hele dag
muziek van Franse componisten, waaronder Saint Saëns: “Het
Carnaval der Dieren.”
Bij het horen van
'De Stervende Zwaan' moet ik even meedoen, maar de krampen schieten
me al gauw door de kuiten en mijn linkerknie kraakt hoorbaar.
Wat hield ik als
kind al van de Stervende Zwaan, met veel gevoel en weinig techniek
stierf ik de sterren van de hemel.
“Sta toch niet zo
stom te doen,” zei mijn moeder. “ Je lijkt wel een échte zwaan
met die lange nek van je.”
Jaren heb ik me
geschaamd voor mijn lange nek, totdat het een 'lange hals' werd.
“Uitstekend
geschikt voor een ballerina,” zei de balletlerares bij de
buurtvereniging. Ze stuurde sommige meisjes door naar een echte
balletschool en ook voor mij kwam er iemand kijken.
Natuurlijk mocht ik
niet van thuis, veel te duur zo’n opleiding. En dan:
balletdanseres!
Ik kon maar beter
mijn handen leren gebruiken, veel handiger voor meisjes die toch
gingen trouwen. Dus stelde ik me tevreden met de Kinderoperette, ik
leefde voor de uitvoeringen in het buurttheater, op een echt groot
toneel!
Wat was ik gelukkig
met mijn eerste solo. “De Koningin van de Nacht” mocht ik
dansen, mijn hele ziel en zaligheid legde ik erin.
Bij de generale
repetitie hoorde ik de muziek, Les Pas des Fleurs van Leon Delibes, voor het eerst vertolkt door een
orkest. Van emotie kon ik geen stap verzetten, de tranen stroomden
mij over de wangen.
Ik voelde me een
echte koningin in mijn wijde, nachtblauwe jurk, waarop zilveren sterren flonkerden en waarvan de stof
door de valling van het licht bij iedere beweging een andere tint
aannam.
Nog zie ik de zaal
voor me, met de rood pluchen stoelen, het balkon, de groen
oplichtende bordjes naar de nooduitgang, het grote toneel met de
trappen naar de coulissen;
Nog ruik ik de
stoffige geur, het aroma van vergane glorie, de geur van het publiek,
dat in die tijd in groten getale kwam kijken naar de uitvoeringen;
Nog voel ik de spanning, hoor ik het geroezemoes, het stemmen van de
instrumenten. Stiekem keken wij door het glaasje in het doek of we
bekenden zagen.
Mijn moeder kwam
niet kijken maar mijn tantes gelukkig wel, die waren trots op hun
nichtje en ze prezen me, tot groot ongenoegen van mamma, ik zou maar
verbeelding krijgen.
Het voorspel klonk,
weg waren mijn zenuwen, ik danste voor mijn gevoel als nooit tevoren.
Ik werd opgetild door de muziek … Ik zweefde, ik zweefde!
Ik zag het publiek met open monden kijken, maakte een rondje boven de
aaaaaah’s en ooooooh’s voor het balkon langs en zweefde met een
grote boog over het orkest.
Plotseling kreeg een valse windvlaag mijn opbollende jurk te pakken,
ik was stuurloos geworden. Angstkreten klonken door de zaal, ik hoorde
mijn tantes er bovenuit, en met een klap belandde
ik midden in de orkestbak.
Anneke Koehof ©
https://www.youtube.com/watch?v=b_CKPWopfTQ&feature=em-share_video_user
