Voor dit fictieve verhaal kreeg ik van de Schrijfgroep twee verplichte zinnen als opdracht
'Ze had het toilettafeltje bij het raam gezet' en
'Mannen, hè? Een stuk of vijf?'
Ondanks dat het verhaal fictief is heb ik wel foto's van
onze eigen honden gebruikt.
Nog
zonder titel
Ze had
het toilettafeltje bij het raam gezet, zodat ze over de zee kon
uitkijken. Dit is
de ideale plek om te schrijven vond ze, terwijl ze de vensters
opende. Zorgvuldig
zette ze het oude vaasje met potloden en ballpoints aan de
rechterkant en daarnaast, in het midden, haar laptop Haar vingers
beroerden de foto van haar dochters met de honden.
'Mam,
je maakt altijd alleen maar foto's van de honden,' zei de jongste
eens.
'Welnee,
ik maak vaak genoeg foto's van jullie.'
'Ja,
maar mét de honden.'
Misschien
was dat wel zo dacht ze met een glimlach, we waren nu eenmaal dol op
honden, altijd geweest, ze maakten deel uit van het gezin. De foto
kreeg een plaatsje linksboven en rechtsboven die leuke strandfoto van
de kleinkinderen, allemaal jongens, ooit genomen op dezelfde plek
waarop ze nu uitkeek.
Ieder
jaar huurden ze in dit gezellige familiehotel aan de Normandische
kust een paar kamers. De oude eigenaren zagen de meisjes opgroeien en
later weer hun zonen.
Wat een
verschil was dat, een meisjes of jongensgezin. Haar dochters
speelden met Barbies, kibbelden en gingen naar ballet of paardrijden,
terwijl hun zonen, haar kleinkinderen, altijd stoeiden, de trappen af
denderden, elkaar met rode koppen te lijf gingen of met maaiende
armen en benen iets lieten sneuvelen. Ze waren lief, maar zo
verschrikkelijk aanwezig. Nu ze bijna volwassen waren, de jongste was
alweer zeventien, leek het of ze elkaar nog steeds moesten
beconcurreren...
Alhoewel het hotel was gemoderniseerd, er was zelfs Wifi, had het gelukkig nog z'n
oude charme met de openslaande ramen en bakken vol geraniums. De
vitrage bewoog zachtjes in het kalme briesje dat haar wangen
streelde, de meegevoerde zilte geur prikkelde haar neusgaten. Met
gesloten ogen snoof ze de zeelucht zo diep mogelijk in.
Een
mooie scène voor mijn verhaal, dacht ze.
Nu het
eb was en de zee eindeloos ver, klonken de kinderstemmen, het
geblaf van honden en de roep van de ijsverkoper ijl en zacht.
In
de lucht hing een blauw-witte vlieger en in de verte, uit de zilver
oplichtende golven, klonk het monotone gedreun van een ferry.
'Tjoeke-
tjoeke, boem-boem,' deed haar oudste dochter het geluid vroeger na en
zo bleef deze uitdrukking een van de gekoesterde tradities in de
familie, net als het jaarlijkse weekje naar Normandië.
Haar
dochters en hun gezinnen verbleven in een hotel in een plaats
verderop, veel mondainer en uiteraard met binnen én buitenzwembad.
'Mam,
kom ook, het is hier veel luxer en er is een lift!'
'Nee,
nee, laat mij nu maar, dit is me vertrouwd en bovendien hoop ik in
alle rust mijn verhaal voor de schrijfclub te kunnen schrijven.'
Ze zag
de licht geïrriteerde blik die haar dochters wisselden, mama met
haar verhaaltjes, maar ze meende het, ze had nog niet eens een
titel. Met die druktemakers om zich heen zou dat zeker niet lukken.
Ze
opende net haar laptop toen de hoteltelefoon ging.
'Allôh?'
'Bonjour
Madame, il y a quelques hommes pour vous au comptoir.'
'Pardon?'
Ze moest nog even wennen aan de rappe Franse taal.
De
receptioniste herhaalde haar mededeling.
'Les
hommes que vous dites. Il y en a cinq?' vroeg ze.
'Oui
madame!'
'Ils
peuvent venir.'
Ze
hoorde ze luidruchtig de trap op stormen, de deur vloog open en daar
struikelden haar vijf kleinzonen binnen als één brok gezondheid en
energie.
'Oma ga
je mee, we gaan moules frites eten bij dat leuke tentje, je weet
wel'.
Zuchtend
sloot ze de laptop, van dat verhaal zou vandaag vast niets meer
komen.
Anneke
Koehof ©
