NAAR DE BRIEVENBUS

        Hendrik met Tripper

       Fleur met Jord

 

 

 

 

                                 

Voor mijn schrijfcursus moest ik een verhaal maken over 'een reis naar dichtbij'
Hiervoor heb ik gekozen voor een bewerking van het verhaal over mijn wandeling naar de brievenbus met Hendrik en Fleur, een verhaal dat mij heel dierbaar is. Ik heb het oorspronkelijk geschreven in 2005 en met een Libellewedstrijd heb ik er een workshop 'columns schrijven' mee gewonnen.  Een beter verhaal over een reis naar dichtbij had ik niet kunnen bedenken!
 

 

Een reis naar dichtbij

Ze hebben een tekening gemaakt voor hun tante in België, Fleur en Hendrik, mijn kleinkinderen van twee en drie jaar.

'Zullen we de brief voor Marleen wegbrengen?'

'Helemaal naar Belgenland, oma?' vraagt Hendrik, 'dat is een verre reis!'

'Nee joh, we gaan hem in de brievenbus doen, dat is een reis naar dichtbij', antwoord ik.

‘Ik wil met de poppenwagen oma, Poppejord moet ook mee, en de honden’ zegt Fleur.

‘Vooruit dan maar,’ zucht ik.

Hendrik heeft het nog even druk bij het mierennest in een hoek van de tuin. Roerend met een stokje brengt hij het opmarcherende mierenleger in complete chaos.

‘Kom nou, die mieren zijn er straks ook nog wel’.

Hendrik besluit dat hij Pieter Post is. Bij elk tuinpad wordt zijn fietsje neergezet om denkbeeldige post in de brievenbussen te stoppen. Benzine tankt hij aan een overhangende twijg.

De honden vinden het maar niets, het gaat ze veel te langzaam en ik houd ze met moeite in het gareel.

‘Oma, oma, niet zo hard,’ roept Fleur. Het poppenwagentje met de houten wielen rijdt niet erg soepel en nu loopt er ook nog een wiel af af. Met moeite herstel ik het euvel.

Gelukkig, daar is de brievenbus.

'Ik mag de brief erin stoppen, nee ik, nee ik, roepen ze in koor'. Ik til ze allebei op zodat ze de envelop samen in de bus kunnen doen.

'Dag Marleen', roepen ze in de gleuf.

Op de terugweg moeten we telkens stoppen voor zogenaamde stoplichten. Bij ‘rood’ commandeert Hendrik ons tot stilstaan en bij ‘groen’ mogen we weer verder.

De poppenwagen heeft het nu definitief begeven, alle wielen zijn er afgelopen en Poppejord ligt op de grond. Met aan mijn ene hand de honden, aan de andere Fleur en de onderdelen van wat ooit een poppenwagen was, vervolgen we de reis naar huis.

‘Moet opa maken, hè,’ zegt Fleur, met grenzeloos vertrouwen.

Als we eindelijk thuis zijn holt Hendrik meteen weer naar het mierennest. Gespannen bekijkt hij de nijvere beestjes.

‘Weet je oma, voor de mieren is de tuin de hele wereld'.

Anneke Koehof ©

 

HOP MARJANNEKE

De schrijfopdracht was: werk een mooie of leuke jeugdherinnering om tot een echt sprookje

De herinnering die ik had was aan mijn tijd als baby en peuter bij mijn pleegouders. Zij namen mij in huis na het overlijden van mijn moeder. Ze hadden een melk/kruidenierszaak en verkochten ook stroop uit een vat. De 'mare' gaat dat ik stroop wilde pikken en daarbij mijn evenwicht verloor en in de stroop terecht kwam. Onder de winkel was een kelder die veel indruk op mij maakte. Het heeft lang geduurd voor ik daar, onder begeleiding, een kijkje mocht nemen.

Marjanneke (Verspronck, 1600-1662)

Hop Marjanneke

Er was eens een lief prinsesje dat Marjanneke heette.

Als ze op de schouders van de Koning door de paleisgangen galoppeerde zong hij:

'Hop Marjanneke, Stroop in 't Kanneke', want ze was dol op die zoetigheid, terwijl de Koning er juist zo'n hekel aan had.

'Iedere maandag die vervelende Ministerraad', mopperde hij. 'Ze smeren me alleen maar stroop om de mond'.

Daarom verbood hij alle stroop in het land, behalve één vat, en dat stond in de Geheime Koninklijke Kelder. Slechts één maal per maand mocht de keukenmeid een kannetje uit het vat tappen en dan bakte ze speciaal voor Marjanneke drie pannenkoekjes met stroop.

Op een nacht had ons prinsesje zo'n vreselijke trek, dat ze blootsvoets door de koninklijke gangen dwaalde op zoek naar de geheime kelder.

Ze was al bijna verdwaald toen ze wel dertig stroopsoldaatjes in het gelid zag staan.

'Wat doen jullie hier?' vroeg ze nieuwsgierig.

'Wij bewaken het vat met gouden stroop', antwoordden ze.

'Laat mij er onmiddellijk door, ' commandeerde de prinses.

'O, nee, dat mag niet van uw vader, De Koning'!

'Dan zal ik mijn maatregelen moeten treffen', sprak ze. 'Jullie laten mij erdoor, of ik eet een soldaat op!' Ook een lief prinsesje moest soms meedogenloos zijn en ze stelde een daad.

Geschrokken lieten de soldaatjes haar door en zo betrad zij de geheime kelder waar een hoog vat stond, STROOP stond erop, het kon niet missen.

Via een laddertje klom ze omhoog en boog zich over de rand om een likje te nemen van dat heerlijke zoet, waardoor ze haar evenwicht verloor en met spartelende beentjes in de stroop verdween. De soldaatjes sprongen haar nog na, maar konden haar niet redden.

Toen ze dacht dat ze bijna zou stikken kwam ze in een gouden luchtbel terecht en zweefde weg.

'Waar ben ik', vroeg ze verbaasd. Ze zag huisjes van suikerwerk, met daken van speculaas en allemaal snoepende kinderen. Ze aten zuurstokken, wijnballen, mariakaakjes en chocolade en de stroopsoldaatjes moesten rennen voor hun leven.

Je bent hier in Bickertjesburg zei een ontzettend dikke jongen, die een Prins bleek te zijn. Hij heette Prins Bicker, eigenlijk Prins Dicker, maar dat woord had hij verboden.

Zijn leger van drie-in-de-pan marcheerde door de Muntendropstraten.

'Daar komen de Bickertjes, daar komen de Bickertjes', riepen ze in koor.

'Ik zou best met je willen trouwen', zei de prins, 'maar pas als je net zo bick bent als ik'.

Dat leek Marjanneke wel wat, ze snoepte en snoepte, totdat ze schoon genoeg had van dat kleverige goedje en weer eens weg wilde. Maar dat ging zomaar niet. Na een gevecht tussen drie-in-de-pan en stroopsoldaatjes bereikten ze het gat in het vat waar de kurk in zat, maar ze paste er niet door.

Marjanneke huilde hete tranen, waardoor de stroop vloeibaar werd, en zij met de stroom mee naar buiten dreef.

Zo vonden de Koning en de Koningin haar 's morgens helemaal kleverig in haar hemelbedje.

En Marjanneke? Die leefde nog lang en gelukkig

Anneke Koehof ©
fictie 

stroopsoldaatjes

                  

                                                   Prins Bicker (van der Helst 1613-1617)

 

 

DE KRAS

Voor mijn schrijfles kreeg ik als onderwerp een kras in het verfwerk van het kozijn in de Bibliotheek.

Mijn opdracht : vertel hoe deze kras er zou kunnen zijn gekomen...

          Het kan tevens de aanzet zijn tot een geheel nieuw verhaal.

 

De kras

Vroeger was het een perfect geschilderd kozijn, geen oneffenheid te zien.

Het voelde aan als een zijden laken, rimpelloos en gladgestreken, net als mijn leven.

Tot die avond dat ik ineens buiten stond met wat snel bijelkaar gezochte spullen en mijn schrijfsels, vooral die...

Halfhollend loop ik de lange dorpsweg af, schichtig kijk ik naar de voorbijschietende auto's, alsjeblieft, geen bekenden.

Als ik bij de halte aankom is de bus net vertrokken, de volgende gaat pas over een uur.

De winkels zijn al gesloten, behalve de bibliotheek, daar brandt nog licht.

Het is er behaaglijk en stil en ik zoek een rustig hoekje bij het raam, waar ik met brandende ogen van het vele huilen de donkere avond intuur. Toch ben ik vastbesloten, ik moet hier weg.

Ik laat mijn hand zoekend door mijn tas gaan en stuit op de kleine wijnopener.

Het is een dierbaar cadeau. Bijna liefhebbend strijk ik over het glanzend gladde okerkleurig heft, dat alle functies in zich verbergt om de beste fles wijn te open

Met een lichte druk van mijn duim richt het mesje zich bijna te makkelijk op. Ik kijk om mij heen, niemand te zien, ik kerf het mesje in het kozijn en maak een diepe kras, net als op mijn ziel.

Anneke Koehof ©

fictie

31 maart 2013