JAPANSE DICHTVORMEN

Haiku

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Winkelstraat in Oost

Tegen de muur verdwaalde                                                    

Gele paardenbloem

 

Haiku  zon                               

Wulpse knoppen staan

in afwachting van de zon

bijna op barsten

 

Senryu

Ik kookte voor jou

een vreselijke maaltijd

toch at je het op

 

 

 

 

Tanka

De zon streelt mijn lijf

het ultieme genieten

Maar de pret is uit

als ik over verbrande

tieten water moet gieten

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Haiku  3 regels 5-7-5 lettergrepen

 

Voor de mieren is

de tuin de hele wereld

sprak mijn wijze kind

Senryu  3 regels  5-7-5  lettergrepen

Woerden in de sloot

worden uit pure wellust

ware moordenaars

De merel in het

gras, laat zich verschalken door

de gulzige kat

De staartloze hond

kwispelt met zijn achterlijf

en is net zo blij

 

 

Tanka   5 regels  5-7-5-7-7 lettergrepen

De vlinderstruik zweeft

langs velden en dreven om

kleuren te vinden

die door de lange winter

verborgen zijn gebleven

De ekster bouwt zijn

nest met lepel en met vork

en glanst zijn vleugels

met mijn net klaargelegde

zachte wollen zilverdoek

Op mijn loggia

koeren verliefde duiven.

Elk jaar weer opnieuw

kondigen zij het voorjaar

aan, alsof niets verandert

 

bloeit in februari

 De vroegeling was 

 laat dit jaar, ze was niet klaar

 door barre koude                  

 maar na wat zon en regen

 kwam ik haar toch weer tegen             

                                                            

                                                             

 

Tanka 5 regels 5-7-5-7-7 (Nazomer)

De zomer duurde

langer dan ik had verwacht

Toen het gele blad

voor mijn voeten viel, liet ik

het liggen en keek niet om

Anneke Koehof ©

Workshop gedichten schrijven op 31 januari 2015

We leerden o.a. van zelfstandig naamwoorden bijvoeglijke naamwoorden te maken.

Vandaar de wat bijzondere uitdrukkingen in deze herfst-tanka's.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Novemberige gedachten

Zompige aarde

Waarop de druipende boom

Regenstriemerig

Zijn rottend gebladerte

Ter hergebruik laat vallen

De eerste stamppot

Terwijl een tak tegen het

Keukenvenster tikt

En de slikkige merel

Onder de  conifeer schuilt

Anneke Koehof © 3 februari 2015

RAAMVERTELLING

Dit is weer eens een 'woordprik' verhaal om de vaardigheden op peil te houden.

Prik een woord uit de krant of uit een tijdschrift, het geprikte woord wordt het onderwerp en schrijf daar zo snel mogelijk een verhaal over binnen een afgesproken  aantal woorden.

Wanneer je dat met meerderen doet,  ontstaan er diverse verhalen met hetzelfde onderwerp.

fictie



Raamvertelling

Ik moest die dag voor een boodschap in de warme buurt zijn. Voor de Oude Kerk heb ik meer dan normale belangstelling, omdat een oudoom van mij daar vroeger de gebrandschilderde kerkramen restaureerde. In de kerk was zelfs een smal deurtje, waardoor je rechtstreeks toegang had tot zijn woning. Oom en tante zijn allang dood, maar het deurtje is er nog steeds en intrigeert mij in hoge mate.

Normaal vermijd ik oogcontact met de hoertjes maar nu voelde ik sterk dat er naar mij werd gekeken.

Een jong meisje, in mijn ogen nauwelijks zestien, maakte een gebaar waardoor ik aarzelend bleef staan. Ze opende de deur, keek schichtig om zich heen en trok me naar binnen. Bijna tegelijkertijd sloot ze de gordijnen.

'Wat heeft dit te betekenen?', vroeg ik om me heen kijkend, ik had nog nooit een peeskamertje van binnen gezien.

'Ik wil hieruit, maar ze houden me dag en nacht in de gaten, als ze erachter komen slaan ze me in elkaar,' zei ze in gebroken Engels met een zwaar Oost Europees accent. Ze was broodmager en had wallen onder haar zwart opgemaakte ogen.

Ze vertelde dat ze naar Nederland was gelokt onder de belofte van een baan in de horeca en dat ze nu gedwongen werd zich te prostitueren.

'Alstublieft mevrouw, u lijkt op mijn moeder, u moet mij helpen'.

Ik voelde medelijden en zonder me te bedenken trok ik onder haar verbaasde blik mijn jas en bovenkleding uit.

'Hier, trek aan, zet die capuchon op, loop naar de kerk en verstop je daar'.

Terwijl ze zich verkleedde legde ik haar uit waar ze het smalle deurtje kon vinden, ze leek het te begrijpen. Mijn kleding hing als een zak om haar magere lijfje.

Ze verliet het kamertje en holde in de richting van de kerk, ik kon nog net de politie bellen en de situatie uitleggen, toen twee kerels binnenstormden en een bejaarde vrouw in haar onderbroek op het bed aantroffen. De grootste greep mij dreigend bij de keel. 'Waar is die hoer?' Ik haalde mijn schouders op. Bij het horen van de sirenes vluchtten ze, ik sloeg een sprei om en opende de gordijnen...

Anneke Koehof ©

DE HEMA POP

Elke woensdagmiddag kwam tante Dir hem ophalen, dat was zo afgesproken.
Robbies moeder was overleden toen hij nauwelijks twee jaar was, hij had geen herinneringen aan haar, wel, heel vaag, aan lief en warm.

Met zijn bruine ogen en donkere krullenbol leek hij aandoenlijk, maar in de omgang bleek hij nogal gesloten en hij had een uitgesproken hekel aan de medelijdend door zijn krullen strijkende buurvrouwen.

Lange tijd was hij alleen met zijn vader, tot hun keuze viel op het vrolijke meisje. Ze was dol op Robbie, lief en geduldig, al had hij ook al kennis gemaakt met haar plotseling opkomende driftbuien die hij, loyaal aan haar, voor zijn vader verzweeg.

Vanuit zijn geliefde plekje onder de tafel sloeg hij de pasgehuwden gade, tevreden als er harmonie was en angstig als het er heftig aan toe ging. Op het dressoir stond de trouwfoto, hij aan zijn vaders hand, het nieuwe petje eigenwijs op zijn krullenkop. Wat was ze mooi die dag, zijn nieuwe mama. Ze droeg een zilvergrijze jurk en een grote hoed en lachend had ze geroepen dat ze met twee mannen trouwde.

'Kom toch eens onder die tafel vandaan,' zei ze vaak, 'waarom zit je daar toch steeds te koekeloeren?'

'Omdat hij met de helm geboren is,' legde tante Dir uit. 'Hij heeft het tweede gezicht en daar voelt hij zich veilig'. Zijn moeder haalde haar schouders op, wat een onzin, hoewel, hij kon haar soms zo strak aankijken, dat maakte haar ongemakkelijk.

Ze voelde zich op de vingers gekeken door de tante van Robbies echte moeder. Ze verwende hem gruwelijk, hij hoefde maar te kikken.

Met tegenzin had zijn moeder toegestemd in de woensdagmiddagregeling.

Met zijn kleine jongenshand in die van zijn tante liepen ze de Baweanstraat uit. Hij keek nog even om en zwaaide, maar niet te lang, dat was kinderachtig

Op de hoek voor de melkwinkel stond een wandelwagen met een blond meisje erin.  Hij kende haar wel, als hij daar een boodschap moest doen zat ze vaak achter de toonbank. Boem, boem, boem, roffelden haar beentjes dan tegen de met ijzer beslagen theekist. Als hij op zijn tenen ging staan kon hij haar net zien. Ze zag er lief uit, met een rode strik in haar blonde haar. Ze lachte naar hem en wilde zwaaien, maar ze moest zich snel weer vastgrijpen om niet te vallen. Hij werd er helemaal warm van. Hij had horen zeggen dat haar moeder dood was en dat ze daarom bij de melkboer woonde.
Had hij maar een zusje zoals zij, hij zou haar dan beschermen tegen de engerds die 's avonds op de muur van zijn slaapkamer dansten.    'Wat een schatje,'zei tante Dir vertederd. 

    'Ze heet Anneke,' antwoordde hij en tante Dir kietelde haar onder haar kinnetje. 

Het was een warme middag. Als ze nu maar langs Jamin kwamen. Gelukkig, ze gingen door de Javastraat. Vanuit een zijraam, een soort loket, waaruit een vrouw met lubberende blote armen half naar buiten leunde, werd ijs verkocht.

    'En?' vroeg ze.
    'Een dubbeldikke met chocola,' 
De verkoopster gooide het pakje voor hem neer.
    'Dat is dan een dubbeltje.' 
Verzaligd likte hij aan zijn ijsje.
    'Lekker?' vroeg tante Dir.
Ja, knikte hij.
    'Niet knoeien, hoor! Kom, we moeten nog naar de Hema'.
    'Gaan we dan eerst bij de hondjes kijken?' 

Ze liepen langs de banketbakkerswinkel waar een als bakkertje verklede pop houterig heen en weer bewoog en dan, onverwacht, tegen het venster tikte. Het vingertje was door jarenlang getik kapot gegaan en werd beschermd door een goor geworden pleister. In december veranderde het bakkertje in een Sinterklaaspop, maar hij herkende hem aan de pleister.

Onder de spoortunnel wachtten ze totdat er een trein overheen reed, hij hield zijn handen tegen zijn oren voor het donderend geweld.

Aan de schaduwkant van de spoordijk was de dierenwinkel. Met zijn neus tegen het winkelraam keek hij naar de puppy's die trillerig tegen elkaar aan lagen. Plotseling werd een luikje opengerukt en een grote hand trok een van de hondjes ruw naar binnen, hij hoorde het gillend piepen.

'Doorlopen nou,' drong tante Dir aan. Maar eerst moest hij nog even stilstaan bij de etalage van de feestwinkel in de Van Swindenstraat, daar was zoveel te zien. Slingers en vlaggen, ballonnen, enge mombakkesen van heksen en boeven, varkenssnuiten, pruiken, boerenkielen en een gekleurd kartonnen bord met een gouden kroon.

‘HULDE AAN HET BRUIDSPAAR’

las hij hardop. Tante Dir keek trots om zich heen, had iemand opgemerkt dat dit jongetje al kon lezen?

Nu begon hij toch moe te worden, gelukkig zag hij in de verte het Oosterpark al. Nu nog langs het ziekenhuis met de vaal gestreepte markiezen. Zieken houden zeker niet van zon, dacht hij.

Onder de winkelgalerij stond een violist te krassen en eindelijk waren ze bij de HEMA. Het rook er naar warme worst. Tante Dir deed haar boodschappen en al noemde men het een armeluiswinkel, zij was dik tevreden, goed en goedkoop.

Nu was het zijn beurt, hij liep rechtstreeks naar de kleine speelgoedhoek. Opgewonden bekeek hij de uitstalling. Dat rode karretje leek hem wel wat of dat houten paardje, het gespikkelde speelgoedhondje was ook leuk of toch die kleurpotloden...

Weifelend keek hij om zich heen en ineens zag hij de pop. Zijn hart ging sneller kloppen, het was een pop met blonde haren, blauwe ogen en lange wimpers. Ze droeg een wit dansjurkje met bijpassende schoentjes en stond rechtop in een doos.

'Die wil ik,' wees hij.

'Maar jongen, dat is toch niets voor jou? Een pop is voor meisjes. Maar hij wilde de pop en niets anders.

Een moeder met haar dochtertje volgden de discussie. Het meisje keek hem laatdunkend aan.

'Wie wil er nou zo’n stomme pop, je bent toch zeker geen meid!'

Ze had, net als haar moeder, bruin haar, bolle ogen en dikke armen en benen, 'tapse eindjes' noemde zijn vader dat. Hij had allang door dat ze de pop zelf wilde.

Smekend schudde hij tante Dir aan haar mouw.

“Nou vooruit, je bent ook niet iedereen”.

De verkoopster deed een deksel over de doos.

'Het is een praatpop, de laatste,' zei ze.

Toen hij die avond werd thuisgebracht droeg hij de doos een beetje besmuikt naar zijn slaapkamer. Hij haalde de pop voorzichtig tevoorschijn. Wat was ze mooi. Zacht streek hij door de lange blonde haren. Ze kon haar ogen open en dicht doen.

'Je mag elke avond bij me slapen en ik noem je...ehh...Annekje,' fluisterde hij.

Hij legde haar onder de dekens en heel zacht hoorde hij: ‘Rob-bie’.

Anneke Koehof ©
fictie