'HET WAS EEN HEL. DE WOLLEN DEKEN JEUKTE EN HET STRO PRIKTE'
DEZE HERINNERING SCHREEF IK VOOR
'DE OUD AMSTERDAMMER' EN 'HET GEHEUGEN VAN OOST'.
DE FOTO IS VAN HANNIE VAN PRAAG, IK STA ER ZELF NIET OP,
HET GAAT OM DE KLEDING MET HET FLEVO-EMBLEEM
Zomerkamp
Zomers gingen we een
week op kamp, in ons geval met Ontspanningsvereniging 'Flevo'.
We gingen met de bus
en we waren in het wit gekleed (wit bloesje en rokje of korte
broek) .
Het groen-witte
Flevo embleem was op de blouse genaaid.
De groepen werden
naar leeftijd en sekse ingedeeld. Ik zat dus niet bij mijn oudere en
jongere broer in de groep, wat ik maar raar vond, alsof je ineens
niet meer bij elkaar hoorde.
De reis ging meestal
naar een kampeerboerderij ergens op De Veluwe.
We moesten ons eigen
bordje, kroes en bestek meenemen, daarop was een pleister geplakt
met je naam. Ook voor een slaapzak moesten we zelf zorgen. Ik geloof
niet dat er toen al echte slaapzakken waren en als die er al waren
hadden wij ze zeker niet.
Mijn moeder naaide
een dubbelgevouwen oude deken, die geen enkele warmte meer gaf, aan elkaar en zo sliepen we in het stro
in de koeienstal, want de koeien stonden toen zomers nog gewoon in de
wei.
Ik vond het maar een
gedoe. Ik had het 's nachts koud, de wollen deken jeukte en het stro prikte. Er werd veel gesjokt door de bossen en de heide, wandelen
stond in die tijd hoog in het vaandel en ik haatte wandelen, ik was
geen sterk kind, dus altijd moe. Natuurlijk werden er ook veel
spelletjes gedaan en sportdagen georganiseerd, ik herinner me de verzengende hitte in golvende zeeën van zand.
De leiding bestond
uit medewerkers die je vaak al kende van een verenigingsactiviteit
als handwerken, figuurzagen, wandelen of, in mijn geval, de
operetteclub. Die gedroegen zich ineens niet zo vertrouwd als anders, het gaf een gevoel van eenzaamheid.
Zo was 'Zus'
Coronel, die bij de Kinderoperetteclub voor de zang was aangetrokken,
op het kamp echt zuster, want ze ging mee als verpleegster en droeg
het bijbehorende uniform, dat dwong wel het nodige respect af. Er
werden heel wat pleisters geplakt en verbanden aangelegd.
Zelf had ik last van
zonneallergie en zat onder de rode bultjes die ook nog
eens verschrikkelijk jeukten, ik werd dus regelmatig ingewreven met
talkpoeder en zag dan spierwit.
Dat, samen met de
koude nachten, de wollen slaapzak en het prikkende stro, maakten mijn vakantieweek tot
een hel, wat was ik blij als het voorbij was.
Natuurlijk doken we
bij terugkomst onder de banken van de 'lege' bus in de heilige
veronderstelling dat de gespeelde verbazing van de ouders echt was.
Eenmaal 'teenager'
geworden, gingen wij met de boot naar Harderwijk en dan verder met de
fiets naar de boerderijcamping waar Flevo die week verbleef.
We hadden toen de
leeftijd van de eerste verliefdheden, de stiekeme kusjes en verdriet
als het 'uit' raakte, reuze spannend allemaal. De Bonte Avond werd
opgeluisterd door een geweldige Play Back show. Flevo had daarvoor
een speciale club, dus het was allemaal goed voorbereid.
Al met al mooie
herinneringen aan een fenomeen dat niet meer bestaat, al is het
alleen al omdat de koeien zomers tegenwoordig op stal blijven...
Anneke Koehof ©
2013
2013
