foto: Stadsarchief AmsterdamSchaatsen in het park
Deze herinnering publiceerde ik in 2009 op Het Geheugen van Oost
Schaatsen met één
been
Onze eerste schaatspogingen deden wij in het Zuiderzeepark op de vijver voor het Grote Huis;
de kleintjes met stoeltjes om het te leren, de grotere kinderen scharrelden er tussendoor.
Je zou denken dat
het een kleurrijk geheel was, maar toen kenden we nog niet de vrolijk
gekleurde jacks en sportkleding. Een enkele boffer had een ijstrui,
natuurlijk gebreid met wol van Jo de Bie, maar over het algemeen
waren we donker gekleed. We hadden houten schaatsen die met linnen
banden onder de gewone schoenen of rubber laarzen werden gebonden.
Vreselijk wanneer die halfbevroren banden los gingen en opnieuw
moesten worden vastgemaakt. Je probeerde dan een volwassene voor dat
karwei te strikken omdat je handen verstijfd waren van de kou. Wat
was je jaloers op de enkeling met kunstschaatsen!
Soms moest je er
halfjankend van de kou mee stoppen. Thuisgekomen gingen je handen en
voeten dan ook nog eens verschrikkelijk tintelen en je nam je voor om
nooit meer te schaatsen, maar na een uurtje vloog je alweer naar het
park, schaatsen is en blijft een verslaving.
Wanneer het Nieuwe
Diep dicht lag kregen we ijsvrij. Daar kon je je benen pas uitslaan
en wat lag het Vijfcentenbad er dan troosteloos bij.
Op het ijs kwam ik
mijn oom tegen, hij had een zadelmakerij aan de Ringdijk en verdiende
in de winter een centje bij met het repareren van gebroken leren
hielbanden. We schaatsten de hele middag tot het bijna donker was en
we hollend naar huis moesten, anders vonden we 'de hond in de pot'.
Op een dag kwam ik
met één schaats thuis, waarschijnlijk verloren doordat ik nog
nauwelijks gevoel had in mijn handen. Mijn moeder was woedend en hoe
ik de volgende dag ook heb gezocht, de schaats was en bleef weg en
ligt misschien nog altijd op de bodem van het Nieuwe Diep, tenzij
iemand hem toen gevonden heeft, iemand met één been?
15-01-2009 Anneke
Koehof©
