foto: Marleen
Vanmorgen hebben we onze grote vriend Jumbo in laten slapen. Heel verdrietig maar het was goed zo. De dierenarts is bij ons thuis gekomen dus hij is rustig ingeslapen in z'n eigen vertrouwde omgeving. We hebben hem een ereplaatsje gegeven achter in de tuin.
Karst en Marleen, 30 november 2012
Die prachtige Witte Wolf, Jumbo, van Karst en Marleen, is naar de eeuwige jachtvelden gegaan.
Dat hij daar mag spelen met al onze honden die hem voorgingen.
In november 2007 schreef ik deze sfeerimpressie bij Marleen in Les Hautes Fagnes en ik plaats het nu als afscheid van Jumbo.
eigen foto
Jumbo
Buiten is het mistig
en grauw. De zomers zo groene weiden zijn nu grijs. Toch is de
bomenrij van de beginnende Ardennen achteraan te zien, maar alles
omfloerst, alsof je door een vuile bril kijkt. Het geluid van een
sporadisch langs rijdende auto klinkt gedempt, niet zoals anders
aanzwellend en wegstervend, maar plotseling en dan meteen weer
verdwijnend.
Op de drassige grond tegenover de boerderij staan enkele paarden
verveeld naar hun stal en een hand wintervoer te verlangen. Het veld
kan hun honger niet stillen, het laatste eetbare sprietje is
afgegraasd en de voorraad ligt nu als hooi op de zolder. Zodra ze
iemand zien, komen ze aangegaloppeerd en verdringen zich voor het
gammele hek.
Ook de hond
verveelt zich. Hij ligt
landerig in zijn hok met zijn kop naar buiten en kijkt hoopvol naar
het keukenraam. Wanneer hij daar iemand ziet kwispelt hij voorzichtig
en laat een hoog gepiep, het oergeluid van de poolhond, horen. Je
zou hem willen binnenhalen, maar dat is moeilijk voor een hond die al
vanaf zijn geboorte buiten leeft. Hij is door de vorige eigenaar van
de boerderij achtergelaten als een vod, in een veel te klein en vuil
hok met een uitloop van drie stappen. Die omstandigheden zijn nu ruim
verbeterd, hij krijgt zijn eten op tijd en wordt regelmatig
uitgelaten, hij is van de hel in de hemel gekomen! Toch moet hij bij
het wandelen aan de lijn blijven, hij zou zijn vrijheid en de
plotselinge ruimte niet aan kunnen en voorgoed verdwijnen naar het
voor hem beloofde land van sneeuw en ijs, waar hij voor de slede kan
rennen, steeds maar door en door en door, hijgend, zijn tong uit zijn
bek, zijn ogen bol van inspanning. Hij herkent zijn eigen verlangens
niet, maar ze zijn onmiskenbaar aanwezig, ingeprent van generatie op
generatie…
------
Anneke Koehof ©
