Met dit verhaal behaalde ik de 3e plaats bij de Schrijfwedstrijd van 'Schrijvers uit Oost'. De bijeenkomst was in Frankendael en het thema was dit keer 'Buren'.
Mijn allereerste eigen woonplek was een oude hoekwoning op drie hoog in de Oosterparkbuurt. Als de katholieke buurtgenoten 's morgens in alle vroegte naar de Bonifaciuskerk werden gebeierd, leek het alsof ik in de klokkentoren lag, het hele huis dreunde mee. Beneden mij, op twee hoog, woonde een graatmagere dame, een voormalige lichtekooi met een ooit rijk bloeiende praktijk ergens in Limburg. Ze heette Magdalena ('Zeg maar Lena, meid') en leek een beetje op een toverkol, omdat neus en kin naar elkaar toe groeiden, nee, mooi was ze niet. Uit haar erotische verleden vertelde ze obsceniteiten waarvan ik het bestaan niet had durven vermoeden en ze beweerde dat ze nog regelmatig heren ontving, liefst drie tegelijk. Wat die allemaal met haar deden werd mij, regelmatig onderbroken door een verschrikkelijke hoestbui of een rasperige lach, in geuren en kleuren uit de doeken gedaan. Ik moest er niet aan denken om in het donkere trappenhuis tegen een van haar klanten op te lopen... Voor mij had Lena moederlijke gevoelens, ze waarschuwde me voor de gevaren van het leven en drukte mij op het hart nooit een man te vertrouwen, want mannen wilden maar één ding, en voor je het wist zat je in het leven... Middenin de nacht zong ze met haar Halfzware Van Nellestem liederen over Bronsgroen Eikenhout en Wie sjoen os Limburg is, al wist ze ook daar haar eigen onzedelijke teksten op los te laten. Hoe meer drank, hoe schunniger het lied. Was de alcohol op dan huilde ze met lange uithalen, kreeg angstvisioenen en kroop in de kast. Op een avond, tegen middernacht, zag ik aan de overkant een groepje mannen lacherig en wijzend naar boven kijken. Ik begreep niet wat er aan de hand was, al hoorde ik haar op de ramen bonken. De overburen vertelden mij later dat de heilige Magdalena regelmatig in Evakostuum, met vlammende toorts aan het manvolk verscheen. Wegens wanbetaling waren gas en licht afgesloten en ze liep met opgerolde brandende kranten door het huis voor wat warmte, maar was niet te beroerd om daarbij haar oude vaardigheden op peil te houden. De buurvrouw werd regelmatig bezocht door ambtenaren van de Sociale Dienst of andere instanties, die door haar avances of bedreigingen niet wisten hoe snel ze de trap weer af moesten komen, maar haar toestand werd onhoudbaar. Toen ze tenslotte moest worden opgenomen ging ze tekeer als een wild dier. Ze sloeg, schopte en beet om zich heen en de politie moest eraan te pas komen om de ambulancebroeders bij te staan. Uiteindelijk lag ze, vastgebonden en gedrogeerd, op een brancard, ze keek me hartverscheurend aan, ik schaamde me dat ik niet meer voor haar had kunnen betekenen en keek toe hoe ze voorgoed uit mijn leven verdween.
Anneke Koehof ©
24 maart 2013
Juryrapport aflevering #5 Schrijvers uit Oost
De jury van Schrijvers uit Oost is wederom zeer verheugd dat bewoners van Oost en daarbuiten de
pen ter hand hebben genomen en hun werk opstuurden. Deze jury bestond dit keer uit de schrijvers en redacteurenMarian Boyer, Teuntje Klinkenberg, Maaike Bergstra, Wouter Bok en Claartje van den Broek.
Het thema 'buren' zette veertien inzenders aan tot poëzie, persoonlijke herinneringen, gesproken wo
woord en proza. We lazen over lastige, dierbare en opmerkelijke buren, over verlangen naar oude en
andere buren, over bemoeizieke buren. Herkenbaar en karakteristiek voor het levendige wonen in de stad.
Opvallend veel van de schrijvers slaagden er in enige gelaagdheid in hun werk aan te brengen,
waardoor het aan zeggingskracht won. Het was interessant om te zien dat sommige inzenders naar
eerdere teksten verwezen, waar wij in vorige afleveringen kennis mee mochten maken.
Naast de drie teksten die we hieruit als beste hebben gekozen, is er de eervolle vermelding. woord en proza. We lazen over lastige, dierbare en opmerkelijke buren, over verlangen naar oude en
andere buren, over bemoeizieke buren. Herkenbaar en karakteristiek voor het levendige wonen in de stad.
Opvallend veel van de schrijvers slaagden er in enige gelaagdheid in hun werk aan te brengen,
waardoor het aan zeggingskracht won. Het was interessant om te zien dat sommige inzenders naar
eerdere teksten verwezen, waar wij in vorige afleveringen kennis mee mochten maken.
De derde plaats gaat naar een auteur die met haar inzending een nieuwe weg inslaat. Anneke Koehof,
'als gretig afnemer van je werk is de jury aangenaam verrast over de wijze waarmee je de prostituerende buurvrouw Magdalena in 'De heilige Magdalena' een gezicht geeft, en hoe ze de buurvrouw is van je eerste zelfstandige woning - en uiteindelijk door een ambulance naar het gesticht wordt gebracht'.
Het onderwerp leent zich voor een scherpe stijl. Wars van nostalgie geef je daar met eerlijke stem je draai aan.
