STERRENBEELD

Dit verhaal schreef ik voor de bijeenkomst van  'Schrijvers uit Oost' op vrijdag 28 november 2014 in de oude bibliotheek van Artis.

Leuk detail: mijn vader heeft daar nog de elektriciteit aangelegd, dat is inmiddels ook 'museaal' te noemen!!

Een tweede versie schreef ik in maart 2018

 

Sterrenbeeld

Hij bespiedt haar in de schaduw van de bomen.

Op een dag heeft zij zich brutaalweg zijn geheime plek aan de rand van het Flevopark toegeëigend.

Ongestoord liggend in de beschutting van een oude grafzerk, een overblijfsel van de oude Joodse Begraafplaats, op een bed van koperkleurig herfstblad, gaat ze geheel op in de bestudering van de hemel.

De nacht is helder en daar, noordwaarts, schuin onder de Kleine Beer, beschermd door de Draak en vlak onder de Zwaan, bevindt zich haar naamgenote, aan wie ze zich zo graag spiegelt. Als de heldere najaarsnacht plaats moet maken voor flarden ochtendmist zingt ze zacht maar verlangend naar de maan, die zich achter het nevelgordijn verschuilt.

Hij overziet de situatie. O, wat weet ze goed dat ze mooi is in haar helderrode herfstjas, naar de onderkant geraffineerd overgaand in een rozige glans. Haar hals en bovenlip kleuren bleekwit in het omfloerste schijnsel van de maan en op elke wang is, vlak onder het oog, een donkere traan getekend. Aan haar voeten draagt ze zwarte sokjes.

Zich omstandig uitrekkend verlaat ze het knisperend bed en verdwijnt in de nacht. Ze passeert hem rakelings, als ze hem heeft opgemerkt dan laat ze dat niet blijken, maar haar prikkelende muskusgeur blijft in zijn neusgaten hangen.

Zal hij haar achterna gaan? Nee, laat zij maar haar best doen.

Maar wat als ze een ander tegenkomt, een knappe vent met donker haar, misschien tippelt ze daar wel op. Hij is een eenvoudige jongen, een beetje kleurloos, met een lichte huid, al is hij niet onknap of klein van stuk. En hij heeft haar wat te bieden! Een verblijf met eigen ingang, niks te delen met anderen.

Alle moed bijeenrapend holt hij in de richting waarin ze verdween.

Als hij haar bijna voorbij loopt roept ze hem en ze spelen het aloude spel van aantrekken en afstoten. Ze omhelst hem, maar als hij te intiem wordt snauwt ze hem af en dartelt het pad af totdat ze zich weer door hem laat inhalen.

'Waar kom je vandaan', fluistert hij in haar oor, 'ik heb je hier nooit eerder gezien'.

'Daar, over het water', wijst ze. Hij schrikt.

'Maar dat is toch gevaarlijk, die brug en al dat verkeer'.

'Ik ben niet bang', antwoordt ze. 'Mijn moeder vindt me een droomster, maar ik loop echt niet in zeven sloten tegelijk. En bovendien neem ik een andere route'.

Hij bewondert haar, wat 'n meid!

Met wiegend achterwerk gaat ze hem voor.

In de koele herfstnachten hebben ze elkaar lief op het geurend bladerbed en tegen de ochtend gaan ze naar zijn woonplek, vlak in de buurt, waar ze de dagen meest luierend en slapend doorbrengen.

Hij verwent haar met de heerlijkste hapjes, waarvan ze zich gewetenloos geen enkele keer afvraagt waar hij die vandaan haalt.

Soms verdwijnt ze een dag of twee voor een bezoekje aan haar moeder en zusjes, maar ze wil hem niet mee hebben. Ongerust maakt hij zich niet meer, want ze komt steeds weer bij hem terug.

Als de nachten te koud worden blijven ze wat vaker binnen, ze is onrustig, heeft nukkige buien en vraagt hem meer eten mee te brengen, hij kan het bijna niet aanslepen, ze lijkt wel een hamster.

Tot die keer dat het bezoekje aan haar moeder wel erg lang duurt, hij wacht en wacht...

Hij hoorde niet het snerpend remmen, zag niet hoe zij werd meegenomen, las niet dat een jonge drachtige vos, waarschijnlijk afkomstig uit IJburg, aangereden was aangetroffen in hartje Amsterdam. Maar uiteindelijk had hij het begrepen...

's Nachts, op het koperkleurige bed, huilt hij droevig naar de maan, speurt de hemel af en daar, noordwaarts, schuin onder de Kleine Beer, beschermd door de Draak en vlak onder de Zwaan ziet hij zijn geliefde Vosje.

Anneke Koehof ©