APPELSAP

We staarden over Het Nieuwe Diep...

Vakantie 2016

Appelsap

Om met Jasperina de Jong te spreken, wij gingen deze zomer

“lekker nerregens naartoe, dobbe, dobbe, dobbe doe”.

We hoefden ons hoofd niet te breken over het pakken van koffers en over de trein die we moesten nemen om op tijd op Schiphol te zijn. We hoefden geen buurvrouw te regelen voor de post en de plantjes en ook de krant kon gewoon in de brievenbus vallen.

Er was zoveel te doen in Amsterdam, je hoefde Het Parool er maar op na te slaan. Maar wat wij daarin tegenkwamen verbijsterde ons en we vroegen ons af welke keuzes we moesten maken, want wat we zagen waren festivals, festivals en nog eens festivals.

Het Volt Loves Summerfestival, Het Appelsap Fresh Music Festival, Het Goldfish Outdoor Festival, Het Guilty Pleasure Festival, Het Encore Festival, Het Gaasper Pleasure Festival, Het Amsterdam Wood Festival, Het Strafwerkfestival, Het Loveland Festival, Het Dekmantel Festival... heel Amsterdam leek wel één groot festival.

We keken elkaar vertwijfeld aan en begrepen er niets van.

Hoe leeg was ons leven tot nog toe geweest, wij waren de generatie die was opgegroeid zonder festivals, de kloof tussen jong en oud werd in onze ogen bijna onoverbrugbaar.

Dus deden we drie dagen over een rondje Stedelijk, Van Gogh en Rijksmuseum en dronken onze koffie in de museumtuin;

We wandelden door de rustige Plantagebuurt en genoten van een wijntje in franse sferen op het Artisplein, met gezicht op de lepelaars;

We maakten een vaartocht door de Westhavens en stapten in de supersnelle lift naar het dak van de Amsterdamtoren om daar te genieten van het fenomenale uitzicht en natuurlijk zochten wij als eerste de Westertoren; We aten pannenkoeken in het Amsterdamse Bos; We namen lijn 14 naar het Flevopark, staarden over Het Nieuwe Diep en verbeeldden ons nog de kinderstemmen te horen uit het allang verdwenen Vijfcentenbad. Dorstig geworden streken we neer bij het gebouwtje van het vroegere gemaal.

'Een glaasje appelsap, schat?'

God, wat hebben we deze zomer genoten!

Anneke Koehof © 5 september 2016

DIALOOG OP DE LINDENGRACHT

Dit verhaal schreef ik in verkorte vorm voor 'De Jordaan en de Gouden Reael'.

Let op : personen die in dit verhaal voorkomen zijn fictief.

Sem Presser, Lindengracht, 1950

Dialoog op de Lindengracht

Altijd wanneer ik er voorbij kom moet ik even naar de foto's kijken. Op de afbeeldingen zie je dat hier vroeger Melkinrichting Kuiper zat, voor de etalage zit en staat een aantal mensen in kleding uit de jaren '50. Ze kijken en wijzen allemaal dezelfde kant op, het ziet er spannend uit.

'Mooie foto, vindt u niet?' vraag ik aan de jongeman die, net als ik, voor de etalage van de leegstaande winkel staat.

'Ja fantastisch, wat een mooie afbeelding,' antwoordt hij.

'En, heeft u een idee waar ze naar kijken?'

'Tja, ze kijken wel allemaal één kant op, er komt dus duidelijk iets aan. Maar wat, weet u het?'

'Ze kijken naar de Ronde van de Jordaan, een wielerwedstrijd tijdens het Jordaanfestival in 1950, ' antwoord ik met enige trots. Ik ben in zijn ogen misschien bejaard, maar toch niet helemaal van de straat!

'Natuurlijk, nu u het zegt zie ik de spanning en zelfs de snelheid, al zie je de wielrenners niet zelf!'

Hij is een aardige man om te zien, type ideale schoonzoon zal ik maar zeggen. Nu valt hem op wat ik allang weet: er hangen twee ogenschijnlijk dezelfde foto's, maar op de ene kijkt het publiek naar links en op de andere naar rechts, verder zijn ze precies gelijk.

'Wonderlijk, vind u niet,' merk ik op.

Hij kijkt langdurig naar beide foto's, zodat ik de tijd heb om hem op te nemen.

Wat een keurig type, hij draagt dure kleding, vast een advocaat of een accountant, in ieder geval hoogopgeleid, dat kun je horen aan zijn manier van spreken. En zo vriendelijk ook, ik voel me gevleid door zijn aandacht.

Dan wijst hij me triomfantelijk op een oude ijzeren elektriciteitskast, die voor ons rechts, maar in werkelijkheid aan de linkerkant van de etalage aan de muur hangt.

'Dan moet dit de originele afbeelding zijn, kijk maar, ze kijken naar links, in de richting van die oude kast, dan is de andere foto dus gespiegeld.' Geweldig, u heeft het raadsel opgelost' verzucht ik, 'alleen, hoe kan het dan dat de letters op de markies niet gespiegeld zijn?'

Zijn mond valt open, hij oogt ineens een stuk minder intelligent.

'Mevrouw, dit enigmatische vraagstuk behoeft nader overleg. Mag ik u noden voor een kopje koffie op de hoek?' vraagt hij charmant.

Ik aarzel, ik moet nog naar de markt maar ach, waarom niet?

Hij bestelt een espresso en ik een cappuccino. We proberen het raadsel van de foto's te ontrafelen, maar vinden geen oplossing.

Het afscheid is hartelijk, hij schudt me de hand al lijkt hij dan ineens nogal haast te hebben.

Bij de poelier op de markt bestel ik een soepkip, maar als ik wil betalen voel ik dat al mijn haren overeind gaan staan, ik moet me vasthouden en ik voel mijn kleur wegtrekken.

'Wat is er met u aan de hand, wordt u niet lekker?' vraagt het vriendelijke meisje achter de kraam geschrokken.

'Ik ben bestolen,' antwoord ik. 'En het leek nog wel zo'n keurige man...'

Anneke Koehof © juni 2016