Voor mijn schrijfles kreeg ik als onderwerp een kras in het verfwerk van het kozijn in de Bibliotheek.
Mijn opdracht : vertel hoe deze kras er zou kunnen zijn gekomen...Het kan tevens de aanzet zijn tot een geheel nieuw verhaal.
De kras
Vroeger was het een
perfect geschilderd kozijn, geen oneffenheid te zien.
Het voelde aan als
een zijden laken, rimpelloos en gladgestreken, net als mijn leven.
Tot die avond dat ik
ineens buiten stond met wat snel bijelkaar gezochte spullen en mijn
schrijfsels, vooral die...
Halfhollend loop ik de lange dorpsweg af, schichtig kijk ik naar de voorbijschietende auto's, alsjeblieft, geen bekenden.
Als ik bij de halte
aankom is de bus net vertrokken, de volgende gaat pas over een uur.
De winkels zijn al
gesloten, behalve de bibliotheek, daar brandt nog licht.
Het is er behaaglijk
en stil en ik zoek een rustig hoekje bij het raam, waar ik met
brandende ogen van het vele huilen de donkere avond intuur. Toch ben
ik vastbesloten, ik moet hier weg.
Ik laat mijn hand
zoekend door mijn tas gaan en stuit op de kleine wijnopener.
Het is een dierbaar
cadeau. Bijna liefhebbend strijk ik over het glanzend gladde
okerkleurig heft, dat alle functies in zich verbergt om de beste fles wijn te open
Met een lichte druk
van mijn duim richt het mesje zich bijna te makkelijk op. Ik kijk om
mij heen, niemand te zien, ik kerf het mesje in het kozijn en maak
een diepe kras, net als op mijn ziel.
Anneke Koehof ©
fictie31 maart 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten